pudor

acabo de engadir estoutro texto recén parido. botei un bo anaco (dende que se me ocorreu a idea ata que sentei a escribir) facendo unha primeira construción mental do poema. pero cando sento a escribir a maior parte das cousas van quedando en ideas e o poema transcorre un pouco libremente.

igual era a isto ao que nos referiamos con celso e con estevo un día, non hai moito, cando comiamos xuntos. e todo está fiado cun post da vaca de hai un tempo.

dicia a vaca naquel post que cando se fai a construción mental do poema, a "paisaxe", digamos, énchese de imaxes visuais, olfativas, táctiles, de mínimos detalles que, no momento de sentarse a escribir, un non é quen de deitar en palabras.

a vaca pensaba que iso era unha demostración das limitacións da linguaxe, pero esa idea comezou a desmontarlla "aisa" traendo a colación a heidegger e a súa teoría de que o pensamento é lingüístico e, xa que logo, non se pode pensar nada que non poida ser posto en palabras.

efectivamente, cando se traslada ao papel un texto previamente construído na cabeza, moitas cousas non chegan ao papel. pero non é que un non sexa capaz de transcribir esas ideas en palabras. é, simplemente, que un selecciona de todos os detalles da imaxe, aqueles que son precisos para a construción do poema. poderíase describir todo, pero sería farragosísimo e o resultado, probabelmente, inútil. a selección do que se di fai que a paisaxe do poema quede chea de pequenos ocos nos que o lector pode engadir elementos da súa propia colleita. eses ocos (e non o que está dito) son os que fan que o poema teña sentido para os demais.

non pensei en todo isto cando construía mentalmente o poema. nin tampouco cando o transcribía. afortunadamente. pero si cando o relín antes de engadilo ao libro.